Thursday, June 10, 2010

''Sweetly Rotten''


As I stare at the eyes of nothingness, I shiver...
As I hear the voice of silence, I quiver...
I held my own hands- their roughest.
I saw my own face- at its ugliest.
I tended my own heart- at its worst.
I coaxed my own lips- as for the right words it
failed to search.
And when life dawns to me again,
As after every moonlight, it always had,
All throughout its bright existence
I'll wonder sadly:
Will I ever find ONE life
Who'd be meant to shout that I'm sweetly ripe,
Even when I indeed am rotten?

''PINK PRISON''


I always thought
of you seeing from another dimension
when space and earth
have wanted the day to satnd still
when every second counted
for every gentle creature that has lost a soul...
lost once, lost for all eternity
You and I
in a den of a lion's heart
swimming in a pool of fools
meeting, merging
transcending all models of being
becoming no one and everyone
and in thick enveloping folds of purple
though I dream and sleep
I closely watched...
it was beautiful
and it was the end.

Saturday, June 5, 2010

''Valentine Roses''


Red roses were her favorites, her name was also Rose.
And every year her husband sent them, tied with pretty bows.
The year he died, the roses were delivered to her door.
The card said, "Be my Valentine". like all the years before.

Each year he sent her roses, and the note would always say,
"I love you even more this year, than last year on this day.
My love for you will always grow, with every passing year."
She knew this was the last time that the roses would appear.

She thought, he ordered roses in advance before this day.
Her loving husband did not know, that he would pass away.
He always liked to do things early, way before the time.
Then, if he got too busy, everything would work out fine.

She trimmed the stems, and placed them in a very special vase.
Then, sat the vase besidethe portrait of his smiling face.
She would sit for hours, in her husband's favorite chair.
While staring at his picture, and the roses sitting there.

A year went by, and it was hard to live without her mate.
With loneliness and solitude, that had become her fate.
Then, the very hour, as on Valentines before,
The doorbell rang, and there was roses,sitting by her door.

She brought the roses in,and then just looked at them in shock.
Then,went to get the telephone,to call the florist shop.
The owner answered,and she asked him,if he would explain,
Why would someone do this to her,causing her such pain?

"Iknow your husband passed away,more than a year ago,
"The owner said,"I knew you'd call, and you would want to know.
The flowers you received today,were paid for in advance.
Your husband always planned ahead,he left nothing to chance.
There is a standing order,that I have on file down here,
And he has paid,well in advance,you'll get them every year.
There also is another thing,that I think you should know,
He wrote a special little card...that should be sent,to you the following year."

She thanked him and hung up,her tears now flowing hard
Her fingers shaking,as she slowly reached to get the card.
Inside the card she saw that she had written her a note.
Then,as she started in total silence,this is what he wrote...

"Hello my love,I know its been a year since I've been gone,.
I hope it hasn't been too hard for you to overcome.
I know it must be lonely,and the pain is very real.
For if it was the other way,I know how I would feel.
The love we shared made everything so beautiful in life.
I loved you more than words can ay, you were the perfect wife.
You were my friend and lover, you fulfilled my every need.

I know it's only ben a year, but please try not to grieve.
I want you to be happy, even when you shed your tears.
That is why the roses will be sent to you for years.
When you get these roses, think of all the happiness,
That we had together, and how both of us were blessed.
I have always loved you and I know I always will.

But, my love, you must go on, you have some living still.
Please...try to find happiness, while living out your days.
I know it is not easy, but I hope you find some ways.
The roses will come every year, and they will only stop,
When your door's not answered, when the florist stops to knock.
He will come five times that day, in case you have gone out.
But after his last visit, he will know without a doubt,
To take the roses to the place, where I've instructed him,
And place the roses where we are, together once again."

Friday, June 4, 2010

''Susi''


Bahagi mo siya
at iyong hinubog
ang kanyang pagkatao

Kaya gamitin mo
ang iyong impluwensya
at buksan mo ang isipan niya

Ituro mo sa kanya
ang tamang paraan
ng pagtutuklas at pag-unawa
sa mga katotohanan
sa mga bagay na 'di maintindihan

Maging susi ka
at paghusayan mo
sapgkat hawak mo
ang kinabukasan
niya...

Ikaw...
na siyang magulang niya.

SUSI


Bahagi mo siya
at iyong hinubog
ang kanyang pagkatao

Kaya gamitin mo
ang iyong impluwensya
at buksan mo ang isipan niya

Ituro mo sa kanya
ang tamang paraan
ng pagtutuklas at pag-unawa
sa mga katotohanan
sa mga bagay na 'di maintindihan

Maging susi ka
at paghusayan mo
sapgkat hawak mo
ang kinabukasan
niya...

Ikaw...
na siyang magulang niya.

APOY


Nakakapinsala.
Walang sinasamba.
Ngunit nakakatulong
tuwing madilim
tuwing malamig.
May panahong nanghihina
May panahong lumalagabgab.
At gaya ng apoy, nasa atin na
Kung tayo'y manghihina
O mabubuhay sa ihip ng hangin
Kung tayo'y lalakas o mamamatay
Sa pagbuhos ng ulan
At kung tayo'y tutulong
O mamiminsala...

GUTOM


Tagas ng masidhing kalungkutan
Nasok sa pagkatao ninuman,
Tanging kawalan ang kanyang dulot
Hirap na sa bait humahablot

Pasakit ba ng 'sang minamahal?
O dulot marahil ng Maykapal?
Tulirang kaisipan, 'di alam.
Nangangamanhid mga pandamdam.

Katawa'y sadyang nanlalambot.
Laman ay namimitig sa poot,
Sikmurang walang lama'y manhapdi,
Dahil sa pag-ibig ay di saksi.

Mula sa magulo na damdamin,
Mahinang bumulalas sa hangin:
"Nilalang! Sa kamunduha'y sakim.
Karanasa'y nakakarimarim."

Iba'y di pansin ang pagdurusa,
Isinasaing tabi sa diwa.
Masakit mang tanggapi't isipin,
Hinagpis ay hindi nais dinggin.

Datapwat ninais ilabas,
Bahala na kung ano ang labas.
Sa ngayon, lakas ay nililikom,
Upang sabihin na ako'y gutom.

Thursday, June 3, 2010

DAGUNDONG


Dumadagundong ang bawat
pintig ng aking puso
Sa bawat hagupit at latay na aking nasasaksihan
Na dulot ng makamandag na latigo
ng mga naghahari-harian

Hagupit at latay
na walang imik at mapagkumbabang
tinitiis, tinanggap
ng walang lakas
ng walang boses na masa

Dumadagundong ang bawat
pintig ng aking puso
sa bawat pang-aabuso sa lakas paggawa
sa bawat pangangamkam ng lupang sakahan
sa bawat pagkakait ng karunungan

Pang-aapi at pang-aalipin
na dulot ng mga tagakalinga sana
na pinalala pa ng mga walang pakialam
na pwede naman sana nilang isatinig
na pwede naman sana nilang iresolba

Dumadagundong ang bawat
pintig ng aking puso
at sa bawat alingawngaw nito sa sangkatauhan
at sa paglamon nito sa mala-piitang pagkapipi
nawa'y mapalaya ang nakakulong sa gibik...

...gibik para sa isang
malaya at masaganang lipunan.

Tuesday, June 1, 2010

ANG KATANUNGAN


Nagtanong ako
kung ano ang pinagmulan natin.
Ang tugon sa akin,
"Ang katotohanan ng ating pinagmulan
ay hindi katanungan
kundi kaalaman na dapat
mong paniwalaan."
Subalit paano ko malalaman
ang katotohanan
kundi ako tugunan
upang ito ay aking malaman.
Ang sabi naman ngayon,
"Tama ka nga naman."
Samakatwid,
"Ang ating kaalaman
sa katotohanan ay natutugunan
sa pamamagitan ng katanungan."

Nagtanong muli ako
kung paano ako mamuhay sa mundo.
Ang sagot sa akin,
"Mamuhay ka ayon sa iyong pinagmulan,
ang gusto kong ipaalam ay
mamuhay ka sa kabutihan."
"Huwag mo nang tanungin ang pinagmulan
dahil ito ay iyong nalalaman
ngunit ayaw mo lamang paniwalaan
kaya palagi mo itong binabalik-balikan."

Nagtanong na naman muli ako
kung bakit ako mamumuhay
ayon sa aking pinagmulan
na ayaw ko raw paniwalaan.
Ang sabi sa akin,
"Upang ikaw ay makapunta at makabalik
sa ating pinagmulan at
iyong maranasan ang buhay
na walng hanggan
sa habambuhay na kasiyahan."

MANHID


Lumuluha ng dugo
ang mga bituin
Ang mga ibon ay humuhuni
ng malungkot na awitin

Nagdurusa
Nagluluksa
na ang ibang nilalang

Naramdaman nila
na may mali
na nabulabog ang tulad nilang nilikha

Ngunit ang tao
naramdaman kaya niya
na may mali?
na may nabulabog?

Nakikiisa ba siya
sa paghihirap ng iba?
Binibigyan niya ba ng pagkakataon
ang mga salat at malas?
Ipinagtatanggol niya ba
ang mga pinagkakaitan ng hustisya?
Umiiyak ba siya kapag nakikita niyang
parang ang lii-liit ng kanyang nagagawa?

Marahil hindi...
Pagkat kaya niya pang maging masaya
Kahit na ang paligid niya'y
nagdurusa
nagluluksa.